Toen ik in de zomer van 2000 kwam solliciteren bij Experian, wist ik het direct. Een toekomstig collega die je tijdens een sollicitatiegesprek een sigaartje presenteert, dat is een visionaire katholiek die weet hoe je mensen aan je bindt. My kind of guy.
Dus ik accepteerde de baan en nam plaats in het MT van Experian.
Entree Hans Gillis.
Ik was directeur-eigenaar van een florerend DM-bedrijf in Oekraïne, en ik was weer toe aan zaken doen in Nederland. Gillis nam me aan, en vanaf dat moment begon de marketing rollercoaster van een bezielende MT-collega voor wie geen zee te hoog ging.
Hans had zo zijn eigenaardigheden. Typen deed hij alleen met de rechterwijsvinger. Alleen met deze vinger. Zijn linkerhand lag (tijdens het schrijven van een passionele mail aan John Saunders, Arie, Arjan of mezelf) gewoon doodstil naast het toetsenbord. Daar kwam dan een mailtje uit met een bonte schakering aan kleine of kapitale letters; want daar waar passie het toetsenbord raakt, delft de Caps Lock vaak het onderspit.
En dan was er ook nog zijn dyslexie of zijn handicap om namen van collega’s, na tien jaar, nog altijd verkeerd te spellen. Ik weet niet of hij nu ooit heeft geweten dat Ed Karstens’ doopnaam eigenlijk Ed Kassens is.
Maar wat deed het er ook toe. Het ging er om dat hij in Ed een weergaloze collega zag, die hem hielp om als een dolle de markt te bestormen en Target Marketing tot marktleider te brengen. Niets weerhield Hans van zijn passie. Nieuwe software, nieuwe data, nieuwe diensten: Hans vond dat Nederland het nodig had en dus moest het er komen! Of het product nu al af was of niet. En dan nog die dekselse halsstarrige klanten mee op sleeptouw krijgen!
Als je een meeting met Hans erbij had, kon hij het slechts vijf minuten volhouden om stil te zitten, voordat hij naar het flipboard rende om er bollen, pijlen en grafieken op te tekenen. Zijn kijk op de wereld. Toen ik het eens waagde om een meeting te beleggen met consultants en sales, zonder Hans er zelf bij, stormde hij nog geen tien minuten later de kamer in dat hij er toch echt bij moest zitten! En werd het flipboard weer overgenomen.
Een klantevent in de Beurs van Berlage moest en zou het grootste klantevent van het jaar worden. Met de meeste sprekers, de meeste standhouders, de meeste sponsors, en jawel ook nog een avondprogramma met band, met eten, met een conferencier, met wat al niet! En dat ook nog op een locatie die snotverju niet makkelijk bereikbaar is! Dat dat een behoorlijk wissel trok op de organisatie (“Maar Hans, we zijn toch geen organisatiebureau?”), dat bomde niet. En eerlijk gezegd: zonder zo’n passie komt er ook niets van terecht.
En Hans ging ver. Heel ver.
Legendarisch is dat Hans vlak voor dit event nog een hartoperatie moest ondergaan. “Gewoon door blijven mailen!”, zei Hans. En zo mailden we gewoon op het gezamenlijke adres van Joke en Hans, Joke printte de mails dan uit, bracht ze tot aan zijn bed, en Hans schreef zijn antwoorden er dan gewoon op. Tot vijf minuten voor de operatie was Hans nog bezig met zijn werk. En vijf minuten later ging hij er gewoon nog mee door.
En het maakt niet uit of Hans nu in Nederland was, of in het buitenland.
Voor mijn bedrijf in de Oekraine hebben we Hans gevraagd om een presentatie te doen tijdens een Direct Marketing congres dat we met nog een paar enveloppenboeren hadden georganiseerd. We schoven hem naar voren als grote DM-goeroe uit Nederland, en hij bespeelde het publiek met een flair van een Vliegende Hollander achter het IJzeren Gordijn.
Dat hij vijf minuten voor de aanvang van zijn spreekbeurt nog AL zijn Engelstatlige slides wilde laten vertalen in het Russisch, dreef mij tot wanhoop, maar dat deed Hans vaker, dus dat maakte niet uit, en eerlijk is eerlijk: het publiek smulde er van.
Maar de bottomline geldt: de omzet nam toe, meer producten, meer klanten, meer personeel, en aan het einde van de rit stond Experian met Target Marketing enorm op de kaart, en was hij HET boegbeeld van Experian in de marketingwereld. Hij was er trots op. En dat was terecht.
Hans was een voorbeeldfunctie in zijn vak. En na zijn pensionering ging hij met evenveel bezieling weer aan de slag als consultant, passioneel reiziger, en oprichter van het Fotofestival Leiden.
Zonde dat het niet wat langer mocht. Maar wat een kerel is er heengegaan.
